‘Het was een flinke domper om mijn lang gekoesterde droom los te moeten laten’, vertelt Amanda. ‘Daar ben ik wel even ziek van geweest. Maar bij de pakken neer zitten is niets voor mij. Ik neem graag het heft in eigen hand. Op Facebook zag ik de oproep van De Waalboog voor extra handen in de coronatijd. Dat leek me een mooie overbrugging en daar wilde ik graag mijn bijdrage aan leveren.’
Raamcontact
‘Ik begon met de begeleiding van de raamcontacten op de locatie Joachim en Anna. Bezoek mocht toen nog niet binnen komen. Ik begeleidde de bewoners op het juiste moment naar de plek waar de raamgesprekken plaats vonden. Soms waren dat emotionele momenten om een geliefde eindelijk weer van dichtbij te kunnen zien, al zat er nog een raam tussen. Ik zat dan ook regelmatig met de tranen in mijn ogen naast een bewoner, meestal uit emotie maar soms waren het ook tranen van het lachen! Regelmatig was het pure liefde tussen echtelieden, waarvan een van de twee bij De Waalboog woont. Enerzijds prachtig om te zien, maar vaak ook emotioneel omdat ze elkaar zó lang alleen maar via de telefoon met een raam ertussen konden spreken. Anderzijds was het soms moeilijk om mijn tranen te bedwingen zodra een bewoner een opmerking maakt die eigenlijk niet door de beugel kon en ook zeker niet voor herhaling vatbaar was! Hierdoor werd dan ondanks de situatie toch een lach op eenieders gezicht getoverd!’
Een onenigheid mag niet escaleren
‘Vanaf het moment dat bezoek weer binnen mocht, heb ik checkgesprekken gevoerd bij binnenkomst. En dit najaar heb ik enkele weken in de brasserie gewerkt om bezoekers aan te spreken als iemand zich niet aan de afspraken hield. Vooral in weekeinden kwam dat nog wel eens voor. Eerder leidde dat wel eens tot vervelende situaties. Ik kreeg echter de tijd om met deze mensen in gesprek te gaan. Door rustig onze afspraken uit te leggen én ook oor te hebben voor de ander kwamen we altijd wel tot een oplossing. Hier kwam mijn ervaring in de luchtvaart goed van pas. In de lucht mag een onenigheid ook niet escaleren. Zowel verbaal als fysiek word je daarin getraind.’
Persoonlijke aandacht is zó belangrijk
In de brasserieën loopt het met bezoekers nu weer goed, daardoor kon Amanda op een andere plek binnen De Waalboog aan de slag. ‘Ik heb nu ik een vaste plek op De Honinghoeve, waar ik als woonassistente werk op de afdeling Nectar. Dit is een afdeling met ouderen die somatische zorg nodig hebben. Ik werk er pas enkele dagen, maar ik begin de bewoners al redelijk te leren kennen. En zij mij. Die contacten vind ik erg leuk. Beetje bij beetje hoop ik zo iets op te kunnen bouwen met deze bewoners. Ik help bij de maaltijden en zorg voor wat extra aandacht en gezelligheid op de afdeling en in de woonkamer. Heeft iemand geen zin om naar de woonkamer te komen in deze tijd? Dan kom ik een praatje maken op de kamer. Persoonlijke aandacht is zo belangrijk.’
Met al mijn inzet
‘Ik weet wel dat mijn werk bij De Waalboog tijdelijk is. Mijn droombaan als stewardess kon ik niet verwezenlijken. Daarom ga ik nu weer studeren: HBO-rechten. Tijdens deze studie, die ik in deeltijd ga doen, blijf ik bij De Waalboog werken. De komende tijd zal ik me met hart en ziel inzetten voor de bewoners van de afdeling Nectar. Want als ik ergens voor ga, ook al is dat tijdelijk, dan doe ik dat bewust en met al mijn inzet.
