‘We hebben onze dierbaren los moeten laten, maar we mogen hen ook een beetje vasthouden: de herinneringen aan hen, de liefde waarin we verbonden waren, dat wat ze ons gegeven hebben. Vasthouden en loslaten dus, net als een vlieger. Een vlieger, die we loslaten en die dan omhoog vliegt, de lucht in. Die we echter niet helemaal loslaten, maar aan het touwtje blijven vasthouden. Om een vlieger goed te laten vliegen, moeten we die af en toe wat meer loslaten, een beetje laten vieren. Maar ook moeten we hem soms wat aantrekken, weer iets strakker vasthouden. Om op die manier met onze geliefden verbonden te blijven, los genoeg om hen de ruimte te bieden verder te vliegen, de blauwe lucht in, en toch strak genoeg om de dierbare herinneringen aan hen levend te houden, dat vraagt een stukje levenskunst, vliegenierskunst. Het is iets dat we met vallen en opstaan steeds opnieuw mogen leren in deze periode van ons leven.’
We wensen iedereen toe dat je deze balans mag vinden. Dat je in liefde verbonden mag blijven met je dierbaren, vasthoudend aan jullie liefde en jullie gedeelde leven, en hem of haar toch de ruimte biedend om verder te gaan. Zodat hij of zij jou als stralende vlieger op je levensreis mag vergezellen.
